25/03/12

Domingo primaveral

E mira que onte parecía que se ía desprender a chover... o ceo estaba negro negro negrísimo, viña unha calor de treboada -desa de moscas con ás. Pero apurrou as nubes namais. Coma quen apurra un can manso.

Catro gotas que serviron para respirar o pó remexido do chan. U-lo arrecendo da terra mollada? Xa nin me acorda con esta seca, con este inverno-primavera atípicos.

As estacións xa non son o que eran, poida que sexan menos agora; poida que algunha marchase ou decidise ir de vacacións. Se cadra volve en xullo, ao revés da xente. Ben, o importante é que volva, que a botamos moito en falta aquí, entre o ceboliño esgorecido.

Sem comentários: