O que puido ter chovido...

Puf! Como pasa o tempo de rápido: son unha persoa enleada non sei con que cousas; en cada silva do camiño préndome [na urbe ten sentido metafórico: outro xeito de entendelo non sería posible]. Hai xente que di "que vella/o vou"... "e que pouco me queixo" -engade algunha. Pola contra, eu son pouco consciente da miña idade, vivo cansa nunha xuventude permanente por imperativo dos tempos grazas á inestabilidade laboral e económica; á deslocalización humana que carga caracolescamente coa-casa-ao-lombo-en-mudanzas-imposibles E así é que, a cada paso, proliferan lombos chepudos de olladas que tocan o chan e mancan os cotelos coa grava dos camiños. Hoxe a vida é unha adaptación constante... e, porén, todo semella estanco para non mudar. Cada vez máis xente pasa frío á intemperie dos caixeiros mentres a dereita gaña as eleccións.